Lief Lichaam, Vergeef mij!
Het spijt mij dat ik altijd zo’n grote druk op jou heb gelegd. Dat ik jou altijd maar door en door liet gaan en dat ik mij geen tijd gunde om ECHT voor jou te zorgen. Ik deed het omdat ik bang was. Bang dat wij niet goed genoeg waren. Bang dat wij niet verder zouden komen. Bang dat wij ontdekt zouden worden en tegelijkertijd, bang dat wij niet gezien zouden worden als het gaat om de missie die wij hebben.
Uit angst heb ik veel en veel te veel van jou gevraagd. Ik ben net als jij, enorm geschrokken van de waarschuwing die we kregen over jouw staat. Ondanks dat ik ervoor gekozen heb om steeds meer en meer binnen onze eigen unieke set van grenzen te gaan leven, is de schade die is ontstaan door al die lange jaren vanaf ongeboren kind veel te groot geweest.
Wat heb ik spijt, dat ik jou zo onder druk heb gezet. Wat heb ik een spijt dat ik bepaalde kansen om de cirkel te doorbreken niet eerder heb gezien en begrepen. Uiteindelijk heeft dat niet zien, ons ook vele andere zaken gebracht die van onschatbare waarde is gebleken, maar toch…
Lief lichaam. Het SPIJT MIJ. Ik had beter voor jou moeten zorgen. Ik hoop dat je het mij kan vergeven, dat ik zo overweldigd ben geweest door alles en dat ik ook letterlijk verblind ben geweest doordat veel zo diep weggestopt is geweest.
Maar lief lichaam, weet dat jij en ik samen nog heel oud gaan worden en ik wil dat graag op en zo goed mogelijke manier gaan doen. Laten we samen gaan kijken hoe we jou mee kunnen krijgen en wat jij nodig hebt om zo optimaal mogelijk te kunnen functioneren. Wat die optimaal ook mag zijn.
Ik wil jou gaan respecteren. Niet alleen voor jou, maar ook voor mij. Wij zijn samen één en ik zal niet langer tegen jou vechten, maar samen het pad van herstel ingaan. Laat me maar ervaren wat jij nodig hebt en ik zal naar beste kunnen ernaar handelen. Dat beloof ik jou.
Bovenstaande tekst schreef ik, Marleen te Vaanholt, in oktober 2017 aan mijn eigen lichaam. Echter, toen ik dat bericht een jaar later opnieuw deelde, kreeg ik zo veel reacties van mensen die zich hierin herkennen, dat ik het nu met jou deel als blog.
Misschien heb ook jij te veel gevraagd van jouw lichaam of ken je iemand die dat heeft gedaan. Deel dit bericht dan.
Ik merkte namelijk, dat deze excuses aan mijn lichaam de start was van een proces die me leidde naar een nog verder herstel en echt teamwerk tussen mij en mijn lichaam. Ook al had dacht ik in het begin dat dit juist niet zo was. Toen werd eerst even alles slechter, voordat het beter kon worden. Maar nu … wow, wat kunnen wij samen nu meer aan!
Dus wat let je? Geef jouzelf en jouw lichaam de kans en vergeef jezelf zodat ook jij kan helen binnen jouw grenzen en kunnen!
Heel veel succes,
Marleen te Vaanholt
